Dormitorium chłopców

Dormitorium chłopców

Z pewnością przemowa profesora była fascynującą atrakcją tego wieczora, jednak Siwa nie miał najmniejszej ochoty włóczyć się w chwili obecnej po Hogwarcie. Co za paradoks. Podobno nigdy nie można go zastać w dormitorium, teraz leżał na swoim łóżku całkiem sam w całym pokoju. Bez zapalonej lampy, jedynie ciemne światło latarni odbijającej się o gryzącą biel śniegu wlatywało przez okno. Zamieć na dworze uspokoiła się, teraz co raz w okno łupała kolejna spadająca warstwa lodu. Poza tym cisza. Kerrington wpatrzony w jakiś punkt na suficie leżał bez ruchu, delektując się samotnością i błogą ciszą.

Wygoniła się sama z błoni, nim zajęły się tym nowe władze Hogwartu. Nie wiele ukrywając, odpowiadało jej to. Nowa sytuacja. Świadomość zagrożenia, niedopowiedzenia nowej rewolucji. Rewolucji? Zapowiedzi wojny. A jednak Domogarow musiała sama w sobie poskromić siły i myśli, aby dostosować się do nowych warunków. Była podległa. Była marionetką. A przecież obiecywała sobie, że nią nie będzie. Cóż warte są obietnice Rosjanki?
Domogarow przepełza przez Pokój Wspólny, którego tak usilnie poszukiwała, a otwierając już drzwi od swojego dormitorium (z którego wypełzł podejrzany zapach kolejnego produktu inicjowanego przez Pandorę, zapewne), zmieniła zdanie i na powrót je przymknęła. Chude, blade nogi, obleczone jedynie w cienkie czarne rajstopy i poszarpane krótkie szorty, skierowała ku męskiej części dormitoriów. Ona wiedziała, gdzie idzie.
On też wiedział, gdzie ona idzie.
Potykając się o sznurówki swoich własnych, skórzanych butów, otworzyła drzwi, w locie poprawiając jeszcze zsuwający się materiał swetra z jej ramienia. Cóż w tym wszystkim było najzabawniejsze, to to, iż każdy ruch zaznaczony był w dalszym ciągu niewytłumaczalną gracją. Gracją noszącą jej imię.
Dziewczyna zamknęła za sobą drzwi, zwracając później główkę bezpośrednio w stronę Ślizgona. Przyjął dokładnie taką pozycję, jaką to ona sobie wyobraziła, iż w niej trwa. I w rzeczywistości tak było. W rzeczywistości był jeszcze bardziej pociągający niż w każdym jej śnie. Jeszcze bardziej niedostępny.
Domogarow zaplotła pospiesznie chude ramiona na klatce piersiowej, a kiedy doszła do łóżka chłopaka, wątłe ciało oparła o jedną z kolumn. I uśmiech. Uśmiech, pełzający wesoło na całej jej twarzy.

Nie zmieniając pozycji w której się znajdował przysłuchiwał się cichym krokom powoli zmierzającym w jego kierunku. Bardzo charakterystycznym, lekkim. Nawet nie musiał odwracać wzroku by wiedzieć kto właśnie zawitał do dormitorium. Mechaniczna narzeczona, zjawiskowa lalka Barbie. A jednak jego wzrok z ciekawością powędrował w jej kierunku. Grzechem nie spojrzeć na jej cienką postać. Grzechem i głupotą.
Wpatrywał się w jej szeroki, subtelny uśmiech.
- Zgubiłaś się księżniczko? – Zapytał całkowicie retorycznie, nie mogąc oderwać oczu od jej wesołej twarzyczki. Zielono- niebieskie światło skupiało się teraz na jej cienkich ramionach, które stopniowo odkrywał duży sweter, uparcie symbolizujący swój duży rozmiar. Uparcie pragnący podzielić się tym, co chowa.
Śnieg coraz nachalniej wirował za oknem. Teraz cisze przerywał również melodyjny, uciszający świst wiatru i ciężki śnieg obijający się o szybę. Magnetyzm, coraz bardziej obniżająca się temperatura.

- Dziwne godziny.
Mruknęła. A przecież on wiedział, o co idzie. Co jest powodem jej przyspieszonego bicia serca. Nie pogoda, i też nie on. On w minutach, kiedy jest jej fascynacją. Wplotła niespiesznie jedną dłoń w czekoladowe włosy mrużąc leniwie zszarzałe oczy. Ciężkie, dziwne godziny.
- Wiesz, co ma się stać, to wisi w powietrzu.
Powietrze jest ciężkie, przesiąknięte magią, przesiąknięte za ciężkimi, piżmowymi perfumami.

Przewrócił oczami z melancholią. "Wiesz co ma się stać?" Myślałem, że cholera wiem.
Podniósł się ociężale do pozycji siedzącej i zanurzył wzrok gdzieś w czarnym płaszczu leżącym na kufrze. Złapał go i zaczął niestarannie przeszukiwacz wypchane kieszenie.
- Będzie to, co ma być. – Burknął beznamiętnie, wyczuwając wreszcie w ręku zapałki i paczkę z tytoniem i bibułą. Siedząc w rozkroku, rozłożył na szafce nocnej niezbędniki, nie skupiając się bardzo na tym, co robi.
- Z góry jesteśmy w pozycji wygranej. Hogwart zastawiony jest przez śmierciozerców. Ślizgoni są bezpieczniejsi niż w domach. – Przerwał, wkładając niestarannie skręconego papierosa do ust. Ciężki zapach tytoniu i krztusząca dawka nikotyny. Teraz, opierając się łokciami o kolana, wreszcie uniósł głowę, by znowu zawiesić pusty, czarny wzrok w szarych oczach dziewczyny.
- To nie wojna tylko segregacja. – Beznamiętnie wpatrzony w jej bladą twarzyczkę, dosyć sadystycznie wybełkotał. W końcu nie miał się czym przejmować. Mało tego, dostał nawet propozycję… list, nad którym właśnie teraz zaczął się zastanawiać. Wcześniej nie miało to dla niego bardziej istotnego sensu, nie chciał się angażować w politykę. Jednak mroczny znak na przedramieniu przyniósł by mu wiele… korzyści. To z pewnością. Zapuścił wzrok ponownie gdzieś w podłogę, zastanawiając się, gdzie upchał wiadomość od rodziców.

Domogarow wciąż wpatrując się w każdy jego następny ruch, ułożyła swoje chude ciało w nogach łóżka, zsuwając nieco przy tym szmaragdowo-srebrną narzutę. W momencie, kiedy Ślizgon wsuwał papierosa pomiędzy krwistoczerwone wargi, jej kościste, blade dłonie same sięgnęły po tytoń i bibułkę i bez najmniejszego pytania, chociaż nawet słowa, poczęła skręcać używkę dla siebie. Wkrótce po tym, jak smuga nikotynowa oplotła niezdarnie jej palce, Rosjanka odgarnęła spływające na jej lewe ramię lawinę czekoladowych włosów, i wodząc drugą dłonią po zachudzonym udzie, odparła.
- Co byś nie mówił, Kerrington, zawsze ubredzisz jakąś rację. Tym razem chyba nie jest inaczej?
Jej głos zachrypłą, miękką barwą, powiódł leniwie ku uszom chłopaka.
- Żeby to chociaż miało być jak ten oczyszczający, mityczny potop, zjazd po najgorętszym narkotyku, trauma, nastająca po sfałszowanych halucynacjach, ekstaza, wypalająca większą część neuronów. Czy czujesz ten zapach, Siwa?
Siwa, Siwa... Jesteś zniszczeniem. Jesteś niedopowiedzianą prawdą i kłamstwem. Jesteś wszystkim, czego nie da się posiąść.

Przygarbiony ze znużeniem pochłaniał coraz więcej nikotyny. Dziwna rzecz go zaskoczyła. Małomówna piękność wytoczyła ze swoich rozkosznych ust ciąg słów. Jak zwykle całkowicie pustych, czy też może wypełnionych po brzegi. Jak zwykle niezrozumiałych, jakby błądzących namiętnie próbując objąć coś, co dzieje się w tej ślicznej główce. Raz po raz wskrzeszał swoją ciekawość, nie odrywając jednak wzroku od jakiegoś punktu na podłodze. Wreszcie po chwili umieścił papierosa w ustach, by odchylić się i oprzeć łokciami luźno na łóżku. Przekręcił głowę, skupiając wzrok na dziewczynie.
- To może być coś lepszego kochanie. Jeżeli się postaramy. – Wydusił z siebie wypuszczając z ust krztuszący dym. Sam zaczął się zastanawiać nad całym przebiegiem tego, co nieuniknione. Dużo przelanej krwi, dużo krzyku i rozpaczy. Czy świat bez mugolaków nie będzie… porządniejszy i nudniejszy? Czuł jak coraz bardziej odbiega od wcześniejszych założeń, jak bardzo staje mu się to obojętne i jak bardzo zaczyna traktować to jako zabawę. Kolejną rozrywkę bez żadnych konsekwencji.

Rosjanka powiodła zszarzałymi, bezbarwnymi oczętami za smugą nikotyny, która chwilę wcześniej uwolniła się z nozdrzy i różanych ust. Spod na wpół przymkniętych powiek, pokrytych ciemnymi cieniami i resztą zwykłego dla niej makijażu, zerknęła z poruszeniem na Ślizgona. Co takiego ma w sobie, iż jego zapach dokładnie utrzymuje się w jej płucach, od momentu kiedy tylko przejdzie obok niego. Co takiego ma w sobie, że każde słowo, które wypowie, układa się w zupełnie inne znaczenie, niż to, jakie logicznie jest mu przypisane. Jedno: pożądanie.
Domogarow ściągnęła jeden kącik ust w połowicznym uśmiechu, zamykając między nimi papierosa.
Wiesz, Failro, Druga Wojna nie ma być jedynie chaosem spowodowanym bytem Harr'ego Potter'a i oddanych mu przyjaciół. To nie jest walka Czarnej Magii z Białą Magią. To nie jest nawet symbol. To ma być naturalna kolej rzeczy, coś, co ma doprowadzić nasz świat do najczystszej postaci, do najbardziej imponującej formy mocy, która ukrywa się w każdym czystokrwistym. I nasz ród, Failro, przystąpi do odpowiedniej strony. Ty razem z nami. Nie zastanawiałaś się nigdy, córeńko, nad rdzeniem swojej różdżki?
Jeden krótki, ostry obraz, przecinający jej myśli z zawrotną szybkością. Jeden obraz, który wyrył w jej psychice odpowiednie ścieżki poglądów i zatarł ślady marzeń mamrotanych we snach. Jeden obraz, który cieszył jej serce.
- Co masz dokładnie na myśli?
Pytanie, które musiało znaleźć swoje ujście, jak u każdego, kto spodziewał się, co nastąpi.

- Selekcja i ubytek. – Wymamrotał, wyciągając się, by strzepnąć popiół z papierosa za łóżko.
- Wszystko może dać ci uczucie panowania, ale nic ci tego nie zapewni w rzeczywistości. Oprócz selekcji. To zabawny paradoks. – Choć na jego twarzy nie pojawił się uśmiech, to ochrypły, głęboki głos przybrał teraz bardziej rozbawiony ton.
- Ta wojna daje nam wybór. Może zapewnić ci bezpieczeństwo, lub rozrywkę. Żaden czysto krwisty nie będzie cierpiał, no chyba, że straci mugolskiego przyjaciela. Ale to już inna baja. – Ostatnie słowa wymamrotał już całkowicie obojętnie nie odejmując temu ledwo zauważalnego uśmieszku.
Zabawne co właśnie wpadło mu do głowy.
Cóż, znam kilka sztuczek i chętnie je pokaże tobie. Twoja mama jest poza domem, na pewno nie będzie miała nic przeciwko, jeżeli to zrobię…
- W oczach czarodziei jesteś czysta jak łza. – Skwitował mrużąc oczy i jakby podkreślając każdy wyraz osobno, nadając mu może trochę innego sensu.

Domogarow przeciąnęła nogi na całą szerokość łóżka, ciskając niedopałek na podłogę, który chwilę później zdematerializował się z cichym sykiem. Odgarniając grzywę włosów z przybladłej twarzyczki, zwróciła się całkowicie w stronę chłopaka.
- Tylko chory fanatyzm daje pełnie satysfakcji, a to jest tylko kusząca propozycja.
Wzruszyła szczupłymi ramionami, poprawiając opadający sweter. Jej własne perfumy intensywnie wpadały co chwilę do jej nozdrzy, wiercąc się niespokojnie w płucach i w każdym wydechu. Ślicznie, ślicznie Domogarow. Słysząc końcowe słowa Kerringtona, wyciągnęła się pieszczotliwie.
- Wiem. Jak Twoje myśli.
Płacisz aluzją za aluzję. Płacę za każdą minutę tu spędzoną.

Kolejna chwila, w której doskonale rozumiał, co tak mocno trzymało go przy dziewczynie. Czego tak naprawdę brakowało mu, gdy jej nie było i z czego nigdy nie zdawał sobie sprawy.
Kiedy tylko przysunęła się i z większą intensywnością poczuł jej zapach zabijający woń tytoniu, ogarnęło go jakieś niewytłumaczalnie dziwne uczucie. Miłe uczucie. Ułożył się na łóżku, tak, by być obok, bliżej niej.
- Jak moje myśli… -Powtórzył jej słowa, łapiąc ustami jej słodkie wargi.
- To chyba dobrze się składa. – Wymamrotał z istnie diabolicznym uśmiechem.

Błądząc ząbkami po jego krwistoczerwonych wargach, nie chciała dawać mu sposobu do ucieczki. Ucieczka nie jest rozwiązaniem, milczenie nie jest rozwiązaniem, życie nie jest rozwiązaniem. Paranoja jest goła, negliżuje się przed myślami, łudząc się o wartość swoich chorych ideałów, z umysłem Rosjanki było bardzo podobnie.
- Chcę dokładnie to samo.. ale inaczej. Chcę oglądać, jak tracisz kontrolę.
Szeptając to, dziewczyna znalazła się jeszcze blizej Ślizgona, jeszcze bliżej niż jakby chciała zachować go przy życiu. Możliwość późniejszego morderstwa istnieje zawsze. Szept popłynął do jego ucha, pomiędzy hebanowymi włosami, intensywnie wybijającymi charakterystyczny dla niego zapach. Kolejny pocałunek i kolejny. Godziny się zmieniają. Czasy się zmieniają.

Wyżerka ze wszystkich ohydnych wspomnień. Po co ciągle powracać do tego, co było. To jest już za nami, to się nie powtórzy. Zdusić przeszłość w kokonie. Zatracić się w chwili obecnej.
Objął ją w talii. To wszystko było tak nienaturalnie subtelne, niezgodne z jego naturą. Bez agresywności, leniwe. Mocne zmęczenie kłócące się z pokusą i pożądaniem. Czas na segregację. Libido i fascynacja. I ta sztuczność. Rzędy zakłamanych, plastikowych królowych, sprawdzających się jedynie na jedną noc. Porno - naród. Przeciwieństwo Failry. Królowa wieczoru, która zeszła z parkietu. I nikt kurwa tego nie rozumie co chcesz powiedzieć kochanie. Zróbmy więc to teraz.

Chcę Cię zniszczyć, ale nie jestem w stanie...
Dziewczyna wspięła się na kolana, uparcie wciąż trzymając się blisko jego ramion, wtapiając się ciałem w jego ciało, w jego ciało, które natrętnie powracało w umyśle, kiedy przechodził obok korytarzem, kiedy mijał ją dziś w Pokoju Wspólnym, z oczami wbitymi gdzieś pomiędzy własne urojenia i plany rewolucji. Wbiła się bardziej niż nieśmiało w jego alabastrową, gorzko-słodką skórę szyi, swoimi kruchymi ramionami otaczając jego barki. Była bezbronna, zawsze była. Jej mahoniowa różdżka wytoczyła się z jej kieszeni gdzieś przy nogach łóżka, kiedy nie wiedziała, jaki będzie tego koniec.

Przyciągał ją nieustannie bliżej siebie, jak gdyby ciągle było jej tu za mało. Odchylił głowę do tyłu napawając się jej pieszczotami. Tak mocnymi i ospałymi jednocześnie. I mając ją tu, przy sobie zaczął się zastanawiać. Ile razy przez to przechodził i jak daleko zabrnął tym razem. Jak bardzo może wierzyć jeszcze w słowa, które tak głęboko zapadły mu w pamięć… to nie jest miłość, ale będę się z tobą pieprzyć, póki nie przyjdzie ktoś lepszy.
Dalej szukał ustami jej warg. Tak poufale, jak gdyby były dla niego pożywieniem, kolejna dawką, bez której nie byłby w stanie dociągnąć do jutra. Położył rękę na jej chudej szyi, wsuwając ją pod kurtynę orzechowych włosów.

Przedłużony oddech, oplatający skórę jej policzków i szyi, jego kości policzkowych, skroni, ust. Kolejne ścieżki wytyczone przez jej dłonie, kiedy rozpięła niewinnym ruchem dwa guziki jego ciemnej, sforsowanej koszuli, wbijając się pod materiał. Do marmurowej, chłodnej piersi, zazwyczaj unoszącej i opadającej w psychodelicznych oddechach i wydechach.
Chcę pamiętać, kiedy moje koszmary były najbardziej przejrzyste. Zawsze są dwie drogi, Siwa. Współuzależnienie jest dla słabych, więc.. Jak daleko sięga Twoja samokontrola. Jak daleko sięga Twoja samokontrola przy mnie? Domogarow..
Zaplotła pomiędzy swoje nogi jego biodra, wciąż trwając przed nim na chudych, mizernych kolanach, z opadającym z ramion swetrem, krótkich szortach naciągniętych na poszarpane rajstopy;
Chciała ich posiąść, każdego po kolei, kiedy kręcili się po szkole, pociągała ją ich magia, ich siła, ich oddanie w słusznej sprawie, sprawie czystej krwi, o którą wojna miała odbyć się pod flagą angielską i szkocką, flagą niebiesko-czerwono-białą, flagą niebiesko-białą. I to tu nastąpi rozstrzygnięcie najśmieszniejszego konkursu w historii czarodziejów. Już się rozstrzygała, już w tym czasie, kiedy ona całowała zachłannie jego pierś, po kolei, każdy fragment skóry.

Coraz większe znużenie i coraz większe pożądanie. Efekt kilku nieprzespanych nocy i efekt fascynacji. Wpływ adrenaliny na wyczerpany umysł. Ekspresja, która zaczynała się w nim budzić i natura, która zaczęła być wyzwalana. Błądząc ręką po jej tali, rozsunął rozporek jej spodni. I rajstopy… Tak niesfornie pozaciągane, rozrywające się stopniowo pod wpływem ruchów jego dłoni, którą wsunął przed chwilą może tam, gdzie nie powinien. Lewą ręką podciągnął ją do góry bardziej ku sobie. Z lekko rozchylonymi ustami wpatrywał się czarnym wzrokiem w jej szare oczy. Szare, ożywające oczy, coraz bardziej rozżarzone.
Dziś nie ma żadnych zasad. Istnieje więcej niż jedna droga, by doprowadzić cię do płaczu. Uderzyć cię w twarz i wylądować między twoimi nogami… Orgia czysta i zgodna z każdym nakazem rozpusty.
- Dlaczego tu jesteś? – To nie był wyrzut, pretensja, ani zwykłe pytanie. Nie dało się określić jego zimnego, beznamiętnego tonu. I tak wpatrując się dalej nieczule w jej śliczną buźkę, źrenice na czarnych tęczówkach zaczęły coraz bardziej się zlewać, zatracając już całkowicie swoje ledwo widoczne granice.
Pragnę cię bardziej kiedy się mnie boisz.

Czuła każdy dreszcz, każdy ruch jego zimnych dłoni, kiedy dotykały jej najsłabszego punktu ciała. Przez jej kruchy kręgosłup przepływały kolejne pioruny rozkoszy i niedopowiedzianego podniecenia, łączonej z zimną, błękitną krwią. Krwią, która wrzała w jej każdej żyle, najmniejszym naczyniu włosowatym. To odbijało się w jej tętnie, oddechu, intensywności zapachu. Spod na pół przymkniętych powiek, okrytych ciężkim makijażem, spojrzała na Ślizgona, kiedy wyrzucił kilka słów spomiędzy warg, wzrokiem z lekka już zamglonym, nieco nieprzytomnym.
- Dla zupełnie innego celu, niż Ty myślisz,.
Szepnęła, rozpinając do końca jego koszulę, a następnie odkrywając spod jej materiału alabastrową, marmurową pierś. Jej dłonie rozpoczęły nową wędrówkę. Poprzez barki, brzuch, ramiona..

Chodź, chodź kochanie.
Chwila uniesień, coraz więcej rozkoszy. I te chłodne, delikatne dłonie sunące po jego torsie. Powędrował rękoma po jej zgrabnej tali, kierując dłonie w górę, unosząc jednocześnie jej szczupłe ręce. Dalej wspinając się ku górze, ściągnął bluzkę z jej chudego ciała. Pięknego, alabastrowego. I coraz bardziej pragnął tego, co miało się wydarzyć za chwilę.
Jego uwagę przykuło jednak głośnie miałczenie. Bezlitosne i kłujące w uszy. Odchylił głowę szukając za sobą źródła. Bast. Kocica o niewyobrażalnie chudym, czarnym ciele, krzywiąca wściekle swój długi ryjek. I to jak patrzyła tym swoim jednym, groteskowo jasnym okiem.
Chodź, chodź kochanie.
Chuda kocica wskoczyła na łóżko przyglądając się im przez chwilę, nie zaprzestając miałczenia. Siwa spojrzał na nią chłodno z wyraźną dezaprobatą.
- Bast. – Ostry, zachrypnięty, stanowczy głos. – Kocica zasyczała ukazując rząd ostrych, białych zębów. Z agresją wystawiła pazury i z niepohamowaną wściekłością przystąpiła do ataku Failry.
- Bast kurwa! – Jego ton był jeszcze ostrzejszy i jeszcze wścieklejszy. Złapał ją za skórę i rzucił gdzieś za siebie. Odwrócił się do Failry, ale to miałczenie wołające o litość... Płacz niczym opuszczonej kobiety, z tym, ze nawet gorszy. Wykrzywił usta sycząc pod nosem jakieś przekleństwa.
Chodź, chodź kochanie.
Ponownie odchylił głowę do tyłu i wyciągnął rękę przed siebie, mamrocząc jakąś paradoksalną plątaninę słów. Może nawet bardziej obraźliwych dla kota, ale jednocześnie przywołujących go.
Nie karz mi cholera wybierać w tym momencie.

Domogarow opadła na kolana, poprzez nagą skórę czując, jak opuszcza ją napięcie. To napięcie pikantne w swojej niewinności i racji bytu. Wykrzywiła lekko opuchnięte, różane usta, po raz kolejny uświadamiając sobie powód, dla którego nie trzyma żadnego zwierzęcia. Coś, co powinno wydawać jej się być nadnaturalnym, nie było takie. Przymknęła jedynie oczy, pod którymi malowały się cienie zmęczenia, wplątując jedną dłoń pomiędzy splątane czekoladowe włosy. Zabawne. Praktycznie pierwszy raz widziała zwierzę Kerringtona i nie zrobiło to na niej takiego mocnego wrażenia, jak powinno. Przecież wcześniej nie podejrzewała go o opiekę nad drugim żywym stworzeniem.
Namiętność miała swój zapach, ponętność miała swój zapach. I krew, wypływająca leniwie z pozostawionego zadrapania.

Obrażony kot tkwił gdzieś w kącie, miałcząc bezlitośnie, co wprawiało Siwe w coraz większe znużenie i wściekłość. Przeniósł wzrok na dziewczynę. Zniechęconą, może nawet znużoną już tak jak i on. Cały czas tkwiła na jego kolanach, zabierając jednak od niego blade usta. To, co wprowadziło go w jeszcze większą melancholię. Przesunął ręką po zadrapaniu na ramieniu dziewczyny. Rozmazana krew na palcach. Kusząca, czysta.
- Nie lubisz kotów. – Może było to coś w rodzaju pytania retorycznego. W każdym razie powiedział to bardziej do siebie, niż do niej. Wyciągnął rękę umazaną krwią ponownie w stronę kota, nie zauważając, jak szybko znalazł się przy nim, czując woń szkarłatnej cieczy. Podniósł go do góry, stawiając Bast na swojej klatce piersiowej.
Niektórzy myślą, ze Bast nie jest wystarczająco mądra, by zrozumieć to, co do niej mówię. Ale ona zrobi dla mnie wszystko. Bo mnie uwielbia. Bo opiekowałem się nią od kiedy była małą dziewczynką.

Rosjanka parsknęła niespokojnie. Szare oczy podążające za tym jednym, szarlatańskim niebieskim, były przez moment jej jedynym zajęciem. Aż w końcu zsunęła się z kolan chłopaka, muskając ledwie ustami skórę jego wystającego policzka. Pachniał czymś innym.
Wstając z łóżka, odwróciła się do Ślizgona plecami, chwilę wcześniej jeszcze zbierając drobną dłonią ściągnięty sweter. Przecisnęła go przez główkę i burzę ciemnych włosów, nie zważając później na krew wchłaniającą się w materiał ubrania. Sycząc niezrozumiale pod noskiem, ledwo ukoronowanym niewidocznymi piegami, usiadła z powrotem na łóżku, minimalnie skierowując przez ramię twarzyczkę w kierunku chłopaka. I kota, królującego na jego nagiej piersi.
- Nie lubię żadnych zwierząt.
Odmruknęła równie cicho, jak Ślizgon wcześniej. Domogarow nie umie się nikim zająć. Domogarow nie potrafi dbać. Domogarow nie wskrzesza głębszych uczuć. Domogarow nie potrafi się współuzależnić. Domogarow nie umie oddać wolności. Dlatego.

Gówno prawda.
Uśmiechnął się wesoło, ciągając kota mocno za uszy, który coraz bardziej napawał się swoim zwycięstwem.
- Pieprzysz. Ty nie lubisz nic, Domagarow. – Wymamrotał czysto rozbawionym tonem przez zaciśnięte zęby, niemiłosiernie „znęcając” się nad triumfującym kotem. „Głupia sraka, głupia sraka, jaka ze mnie głupia sraka”. – Nucił dosyć niewyraźnie pod nosem w takt jakiejś melodii usłyszanej niedawno w radiu, niezgrabnie kierując ciałem kota, któremu o dziwo podobały się te na dość dziwne pieszczoty.

Zasrany sierściuch. Domogarow, Kerrington, Dom[b]o[b]garow.
- Nic nowego, Ty też nie.
Dziewczyna dopięła drżącymi jeszcze palcami guziki szortów, a jeszcze wcześniej poprawiła bieliznę. To, co górowało nad Domogarow nie mogło mieć później łatwego życia. Ślizgonka obkręciła się jeszcze, chwytając u podnóża łoża wątłą, mahoniową różdżkę. Pojedynczy, zwiędły liść akantu przeplatał drewno, nadając przedmiotowej znikomej elegancji. Jak ona. Jak Rosja. Jak Moskwa. Gracja nadana w samym momencie narodzenia i wychowania.
To rozstrajało jej nerwy, jej napięcie, krzyżowało jej plany. Nie szkodzi, Failro. Hogwart nawiedzili inni goście. Goście, których obserwujesz od kilku dni. Goście, którzy skazani są na zwycięstwo. I Twoje spełnienie.
Rosjanka uśmiechnęła się mimowolnie, wciskając różdżkę do kieszeni. W tym momencie nawet odbiegające od normalności zachowanie Siwy nie było równie fascynujące.